Ένα φως πέφτει σιγά-σιγά πάνω στη κούνια όπου κάθεται ένα κορίτσι. Κοιτάζει τους θεατές πονηρά και με νόημα.
ΛΙΛΛΥ: Εμένα... με λένε... Αμαρτία. Ναι, αλήθεια... Εντάξει, ψέματα. Απλά έτσι θέλω να με φωνάζουν. Το αληθινό μου όνομα είναι Λίλλυ. Η μικρή Λίλλυ. Απλά είμαι λίγο μπερδεμένη... Μέχρι τα δεκατέσσερα, τ' όνομα μου νόμιζα πως είναι "Σκάσε". Στο σπίτι "Σκάσε", στο σχολείο Λίλλυ, στο δρόμο Καύλ... μπερδεύτηκα. Μην με κοιτάτε έτσι, είναι το παράπονο μου μια φορά να γίνει κάτι και να μην μπερδευτώ.
Η ζωή στη χώρα των μεγάλων είναι ένα αίνιγμα! Στη χώρα των μεγάλων, αν θες να αλλάξεις τον κόσμο είσαι τρελός, αν φτιάξεις μια βόμβα επιστήμονας. Αν κάψεις μια τράπεζα, τρομοκράτης, αν κοροϊδέψεις ένα λαό, Πρωθυπουργός. Στη χώρα των μεγάλων, όταν μιλάμε στο θεό προσευχόμαστε, αλλά όταν μας μιλήσει ο θεός είμαστε τρελοί! Στη χώρα των μεγάλων αιώνες τώρα πολεμούν για την ειρήνη, φτιάχνοντας φρόνιμες βόμβες για ανήσυχα παιδάκια. Τελικά η ζωή στον κόσμο των μεγάλων, είναι η ζωή στο «ηλιθιοκομίο»! Σιωπή! Όταν μεγαλώσεις θα καταλάβεις. Οι μεγάλοι ξέρουν καλύτερα! Οι μεγάλοι έχουν δίκιο! Οι μεγάλοι είναι σοφοί! Οι μεγάλοι... λένε ψέματα! Θέλουν απλώς να μας κάνουν να μοιάζουμε σαν κι αυτούς. Καημένα παιδάκια, τους παίρνουν στα σοβαρά. Ακόμη κι εγώ!
Ώσπου μια μέρα ξεμπερδεύτηκα....και... κατάλαβα! Κατάλαβα πως σ' αυτό το απέραντο «ηλιθιοκομίο» δεν υπάρχουν καλοί και κακοί, μόνο μικροί και μεγάλοι! Πώς δεν έχει σημασία τι είσαι και τι λες, αρκεί να σε βρίσκουν χαριτωμένο οι μεγάλοι. Αλλά εγώ έτσι, από καπρίτσιο, αποφάσισα να παραμείνω μικρή. Η μικρή Αμαρτία!
Στο σχολείο μας είπανε πως ο Πατερούλης έφτιαξε τους μεγάλους την τελευταία μέρα της δημιουργίας. Πρέπει να ήταν ήδη πολύ κουρασμένος!
Μπορεί βέβαια να είναι κι ανάποδα. Πίσω από κάθε Πατερούλη, να κρύβονται οι Μεγάλοι... Γιατί πάντα, πίσω από κάθε μεγάλο μύθο κρύβεται κι ένα μεγάλος παραμυθάς! Οι μεγάλοι έφτιαξαν κι από ένα Πατερούλη, για να πιστεύουν οι μικροί. Ναι, έτσι γίνεται... Όσο πιο πολύ πιστεύεις τους Πατερούληδες, τόσο πιο μικρός γίνεσαι. Κι αν έχεις μεγαλώσει, κι αν έχεις πλούτη κι αγαθά, κάνε τον σταυρό σου. Μην γελιέσαι... οι μεγάλοι κάνουν τον σταυρό τους και οι μικροί τον κουβαλάνε.
Μα υπάρχουν μέρες που η ζωή στο «ηλιθιοκομίο» είναι γελοία. Όχι για μένα μόνο. Για όλους. Τόσος θόρυβος...τόσος κόσμος...τόσα λόγια...τόσοι άνθρωποι...και πάντα να είσαι μόνος σου. Κι ακόμα να είναι όλα μπερδεμένα. Ίσως γιατί τις συμβουλές τις φτιάχνουν οι μεγάλοι. Ίσως γιατί οι περισσότεροι είναι ηλίθιοι!
Δεν κάνει, λέει, να μιλάω έτσι... Είναι αμαρτία! Μα εμένα αυτό είναι το όνομα μου. Δεν κάνει, λέει, να παίζω με τον εαυτό μου και τους άλλους... Πρέπει να παίζω τον ρόλο μου σωστά Δεν κάνει να παιδεύω τον θεό και τους ανθρώπους! Δεν είναι σωστό να χαλάω την τάξη. Δεν είναι πρέπον για κορίτσι να σκέφτομαι έτσι. Δεν πρέπει να αλλάζω τον ρόλο μου! Πρέπει να μένω πιστή στο κείμενο και τις αρχές μου!
Πάει και κάθεται στα πόδια κάποιου θεατή.
Πώς με βρίσκετε; Είμαι του γούστου σας; Σας αρέσουν τα νάζια μου; Είμαι αρκετά χαριτωμένη; Είστε αρκετά «μεγάλος» για να γίνουμε φίλοι; Ξέρω τι σκέφτεστε... Είναι άτακτο ακόμα. Ξύλο θέλει για να στρώσει! Μπορεί και να θέλω. Έχω χρόνο... μικρή είμαι ακόμα...και μπερδεμένη...
Δεν τα έχω χαμένα... Είμαι σαν και εσάς...αλλά λίγο πιο μικρή. Μην με μαλώσετε. Δεν θέλω να αλλάξει τίποτα... Απλά μου αρέσουν τα παιχνίδια. Μην είστε αυστηροί μαζί μου. Εσείς με φτιάξατε έτσι. Έτσι με θέλετε! Να θέλω μόνο να παίζω... Να παίζω με τις κούκλες μου, την μαμά...τον μπαμπά...τους «Μεγάλους»... Όταν παίζω όλα αλλάζουν, όλα είναι όμορφα! Όλα ξεκίνησαν όταν συνειδητοποίησα πόσα μπορεί να κερδίσει κανείς παίζοντας! Παίζοντας παιχνίδια... Παίζοντας με τους άλλους... Παίζοντας μπροστά στους άλλους... Παίζοντας... Μόνο παίζοντας...
Και έτσι αποφάσισα να γίνω... ηθοποιός!
γύρω-γύρω το κοινό
φως...κι από κάτω εγώ
είναι σκληρό χωρίς αυτό
μες στον κόσμο σας να ζω
μην το βάλετε σκοπό
να μου αλλάξετε μυαλό
παίζω τον ρόλο μου κι εγώ
την καρφίτσα μου τραβώ
και τσιμπάω στο ψαχνό
να, κάνω λίγο το μωρό
κουνάω έτσι το γοφό
ντροπαλά πάντα ρωτώ
δίκιο υπάρχει ή σωστό
μες στον κόσμο σας αυτό
δεν το κάνω από κακό
να παιδεύω το θεό
μα κάθε μέρα απορώ
τι δημιούργημα κι αυτό
των μεγάλων το μυαλό
το' χω βάλει πια σκοπό
μες τα μάτια να κοιτώ
ένοχοι όλοι από καιρό
το δικό μου το καλό
το κρατάτε μυστικό
ΝΑΙ ζητούν όλοι να πω
να μου πουν το μυστικό
μα ίσως πάλι ΟΧΙ πω
είναι λάθος ή σωστό
τους μεγάλους να ενοχλώ
κι άμα θες το ΝΑΙ να πω
α δεν μπορώ να υποσχεθώ
ίσως πάλι ΝΑΙ αν πω
παιχνιδάκι είναι κι αυτό
πάλι ΟΧΙ θα σου πω
δεν το κάνω από κακό
να παιδεύω το θεό
κάθε μέρα απορώ
τι δημιούργημα κι αυτό
των μεγάλων το μυαλό
μες τα μάτια τους κοιτώ
με χαμόγελό πικρό
σε παιχνίδι τραγικό
είναι λάθος ή σωστό
τους μεγάλους να ενοχλώ;
στης ζωής μας το κενό
βρήκα μάταιο σκοπό
παίζω ρόλο τραγικό
τι είναι λάθος τι σωστό
στης ζωής τον πανικό!
Τι είναι λάθος τι σωστό;
...Σιωπή και Σκοτάδι
(Απόσπασμα από το έργο
«Μην το πεις... στον Μπαμπά»
των Κώστα Δελακούρα - Άννας Ετιαρίδου
που ανέβηκε στον μπαρ Kelsos stage
τη σαιζόν 2003 - 2004)
